Ö.L.Ü.M...

Çocuğun adı mehmet kızın adı tuğçe dir.tuğçe dünyalar güzeli bir kız mehmet ise kendi halinde ama tuğçeyi deliler gibi sewen bi aşık tuğçe güzelliğine çok güveniyor mehmet sie hep ona güzelliğine güvenmemesini bunların geçici olduğunu söylüyo...hatta yanımda telefonla konuşmuştu...bunlar 2 yıldır sewgililer ama tuğçe mehmet kadar sewmio onu bi gün tuğçe yaz tatiline gidiorum dio ve 1 ay sonra gelicem dio ama aradan 6 ay geçmesine rahmen gelmio ve mehmet bunu aramaya koyuluo...1-2ay arıo bulamıo ama bulacağından emin sonra tuğçe nin gitmeden önce ona anlattığı rüyası aklına geliyo ''rüyada şöle ikimiz ayrı ayrı arabalarla yarış yapıoduk birden sen kaza yaptın ve kaldın benim arabam durmuodu ve hızla gidiodu en son istanbul yazan bi yer gördüğüm de durdu ama sen ölmüştün''mehmet bunu hatırlayıp istanbula telefonlar açıo ve sonunda buluo ve apar topar istanbula gidiyor istanbula gittiğinde onun yeni bi ewe taşındığını ve ewlendiğini öğreniyor ve yıkılıyor günlerce düşünüyor ve ölmeye karar veriyor ama haliçin kıyısındayken aklına o muhteşem aşkı geliyor ve son bi veda ya gidiyor.Zile basıo çıkan tuğçe,tuğçenin dayaktan mosmor yüzüne bakıp eline bir kağıt bırakıp gidiyor...ve o gece intihar edip ölüyor kağıdda ise şunlar yazılı...


Ö.L.Ü.M

Hayat sıkmaya başladı artık,
Gidiyorum sensizken sensizliğe,
Bir masal gibiydi sen ve dünya
Bir varmış bir yokmuş diye başlayan,
Ve sona doğru yaklaşılan.
Ölümden korkmuyorum artık,
Korkularımı sende bıraktım,
Ölmekten korkmuyorum artık,
Ben ölümü ilk seninle tattım.
İlk gördüğümde gözlerini,
Dünya sanki cennet oldu bana,
Kalbini tanıdığımda
Düşlerim yoluma çıktı her sokakta
Seninle tanışmam bir anlıktı
Kaybetmem de bir anlık oldu.
Ölümden korkmuyorum artık,
Ölmekten korkmuyorum,
Ben ölümü ilk gözlerinde tattım.
Kaybetmekten korkmuyorum artık,
Ben hayatımı sayende kaybetmeye kalktım.
Ne gurur, ne derman kaldı dizlerimde,
Uğrunda yıllarımı harcadım,
Anlatmaya kalktım aşkımı,
Ya ben anlatmayı başaramadım,
Ya sen anlamamayı başardın.
Ölümden korkmuyorum artık,
Son satırlarını yazıyorum,
Sensiz hayatın.
Ölümden korkmuyorum artık,
Ben uğruna canımı adadım.
Sevdiğim, gözlerin hiç geceleri
Ağlamaktan ağrıdı mı senin.
Hiç elin kolunun,
bağlı olduğu oldu mu,
Sen dünyanın en kalpsiz insanını
Sevdin mi hiç,
Uğrunda ölmeyi düşündün mü,
Bu dünyanın yalan olduğunu,
Geç olsa da anladın mı sen.
Ölümden korkmuyorum artık,
Alıştım ben her gün ölmeye,
Ölümden korkmuyorum işte
Benim ruhum zaten hiç bedenimde değil ki
Senin hep o gözlerini izlemekte.
Ölümden korkmuyorum artık,
Yaklaşıyorum her geçen dakika,
Bu dünyadan göçüp gitmeye.
Ölümden korkmuyorum artık,
Korkuyorum dünyada sana birşey olmasından,
Korkuyorum canının acımasından,
Ölümden korkmuyorum artık,
Son satırları yazıyorum,
Korkmadığım ölüme yaklaşırken,
Sana ve hayata.
Ben hep gülümseyeceğim,
O yaşlarla dolu gözlerimle,
Bulutların arasından,
Sana ve yalan insanlara.!

En sonunada güzellik geçici şeydir yazıyor...
tuğçe bunu okuduktan bir ay sonra intihar ediyor...